Zamyślenie

na skraju lasu zastyga krok

dusza jak posąg kamieniem skuta

nie wie co zrobić

jaki jej los

na czynniki pierwsze rozkłada doświadczenie

unieruchamiającą zbroję roztrzaskać czy nie

na łąkę wyjść

powąchać kwiaty

uśmiechnąć się

poczuć słońce na twarzy

wystawić się na spiekoty żar

czekać na deszcz

czy schronić się w lesie

otulić gałęziami

czy bezpiecznie jest

skuj z duszy okowy

do przodu idź

kiedy trzeba w małej norce lasu się schroń

najgorsze co być może

to na skraju tak stać

Niewiersz powstał pod wpływem bloga Zamyślenie: zamyslenie.blog.onet.pl

w oczekiwaniu na jesień

mija dzień

mija lato

mija odpoczynek innych

jakiś czas temu odeszłaś za mgłę

czas jak smuga kondensacyjna rozpłynie się w nicość

przeminą lata

minie co być miało a nie było

siwy włos będzie jak ostatni jesienny liść spadający z drzewa

przeminą szanse

na włosów głaskanie

na poznanie ciał

na czułość

delikatność

waniliowy seks

szesnaście lat czeka prezent na ciebie

nie da się go wysłać za mgłę

odchodzi nasza starość do krainy alzheimera

umarłaś?

mnie nie ma?

niespełnione marzenia nie odpowiedzą

czy warto było?

niewiadome odejdzie

niewiadome nastanie

a czułość

a cmok

lenistwo kochanków

nicnierobienie

wytchnienie

tak wcześnie spowiłaś się nocą

nie doczekałaś

wpatrzonych oczu

drżącej dłoni

opieki

pomocy

dziecinnej słodyczy

czy wtulasz się we mnie gdy śpię?

czy całuję w przebudzeniu twe czoło?

nie

to tylko sen

jawa rozmywa nocne nadzieje

przeminie grecja

nie schłodzą ciał fale bałtyku

nie będzie czterdziestu wspomnień lat

za to przy napływającej łzie

zduszone gardło przez zaciśnięte zęby

wydusi nie raz

kurwa mać!

Przebudzenie

spaceruję nocą w piżamie po mieście

chodzę z odsłoniętą raną

urażam ją

nic jej nie chroni

płacze krwią

wszystko przeszkadza

zahacza

trąca

pada grad

chodzę tak i siwieję

nie przyjmę łaski

złudnych nadziei

pieniędzy

nie przyjmę hioba cierpień kresu

wczasów

lekkiego życia

ułudy synonimu szczęścia

tylko miłość

prawdę

wezmę wszystko albo nic

wezmę czucie życia chwil

oddech pełną piersią na miarę skrojoną przez los

więc trącę ranę

świadomy to cel

poczuję życie prawdziwe

i to co mam... zjem

Och

nic się nie stanie

cofnie się czas

wszystko naprawisz

wydarzy się cud

wyjaśnisz niewytłumaczalne

i będziesz prawdą wśród nowoczesnych rzek

uklękniesz

przeprosisz

poruszysz świat

zawyją trąby

spadnie grad

zawieje huragan

zwiniesz chmury w jeden kłąb

na klęczkach

na podłodze

w delikatne dłonie weźmiesz mą twarz

łzy z oczu scałujesz

nie będzie wojen

wszystko się zmieni

wydarzy się cud

nastanie nuda

błogosławiony raj

nie będzie cierpienia

nie będzie zdrajcy słów

prawda będzie kłamstwem

kłamstwo będzie prawdą

nie jeden za to

upuściłby swojej krwi