Mikrowyprawa - Częstocice, Kamienna

Niepotrzebnie i nieodwracalnie tracimy czas, np. „siedząc” na blogach i portalach społecznościowych. Wczoraj wybrałem się na kilkugodzinną mikrowyprawę „po mieście”. Piszę w cudzysłowie bo czasami wystarczy zejść tylko kilka kroków z chodnika by zobaczyć nieznany świat, inne życie. Tak odmienne i abstrakcyjne jak ogrodzenie zrobione z łóżek szpitalnych. Kiedy już nagle zboczymy z chodnika, możemy wówczas zrozumieć, po co są ludziom ogródki działkowe. Za rogiem czekać nas może przygoda, taka jak pożar, płonące suche trawy, podpalone przez jakiegoś debila! Zobaczymy skutek tego działania – śmierć ślimaka. Element chaosu w naszej wyprawie, który układa tę podróż w spójną całość. Kiedy nagle przestałem się śpieszyć ujrzałem utracony świat. Mogłem wnikliwie przyjrzeć się i poczuć beton smołowy chodnika, kwiaty, trawę, pajęczyny, obserwować ludzi, ptaki, rośliny, śmieci, domy. Jedyne niebezpieczeństwo to brak analizy przyczyn i skutków, to tylko obserwacja zastanej rzeczywistości. Pożar, śmierdzące spaliny zanieczyszczające powietrze, opakowania po lodach leżące w trawie lub na chodniku, one są tylko wytworem ekosystemu, ludzkiego zbiorowiska miasta – tak samo jak mrowisko, kopiec zbudowany przez miliony organizmów. Jedyne co może nam się przydarzyć, co zmusi nas do myślenia i działania, to ten element chaosu; pożar (akcja w środowisku) - musi (a przynajmniej powinna) nastąpić reakcja, świadczącą o tym, że jednak nie jesteśmy mrówką. Poza tym to przemierzamy trasę, na pozór bezmyślnie, wywołując częste uśmiechy ludzi, którzy już chyba na zawsze zostali po tamtej stronie.

            Pamiętasz smaki albo zapachy z dzieciństwa? A może obrazy? Czy podczas Twojego wyjścia na przerwę przed szkołę, powietrze zapachniało inaczej i dane Ci było poczuć, że uczestniczysz w czymś wyjątkowym? Czy pamiętasz pierwsze dotknięcie dłoni sympatii? Wyruszenie w tym miłosnym uścisku w świat, który był już za rogiem. Obraz był wówczas ostry jak brzytwa. Czy myślisz, że to tylko wynik percepcji zniekształconej Twoją młodzieńczą projekcją? Ja różnie to próbowałem sobie wytłumaczyć – aż do wczoraj. Okazuje się, że to wszystko wcale nie zginęło. Po prostu nie mamy czasu na to żeby analizować każdy skrawek otaczającego świata tak jak czyni to dziecko. Ono przecież nie ma nic innego do roboty. Wystarcza jednak mikrowyprawa, by nagle dostrzec piękno latających nasion mniszka lekarskiego, które normalnie – w świecie wsiadających nas do samochodu, żeby  dojechać do pracy – są elementem chaosu na karoserii, tak jak naniesiony nocą kurz.

            Przemierzając powoli w kilka godzin krótki odcinek wydawać by się mogło, że otaczający nas świat jest statyczny. Upał, bezchmurne niebo, żar z niego się lejący, powietrze zastygło. Obok mijam nieutwardzoną drogę. Chce mi się pić. Niewyobrażalny gorąc odbija się od chodnika, czuję kurz z pobliskiej drogi, a wiec jest ruch. To jest dynamika przyrody, raju utraconego, którego na własne życzenie nie dostrzegamy.

            Myślisz, że w czasie od PRL-u do którejś tam RP coś się zmieniło? Tak się tylko wydaje. Kiedy przyjrzysz się skrawkom, poszczególnym elementom, spojrzysz na świat z bliska, zobaczysz, że nic się nie zmieniło.