Я

Tekst i fotki zostały przygotowane z okazji drugiego finału akcji „Ja ostrowczanin” zorganizowanego przez stowarzyszenie Krzywa Kultury w 2012 r., mającego na celu prezentację mieszkańców naszego miasta.

Я

Ja ostrowczanin – sezon 2 prawie się kończy, a ja nic nie napisałem. Zabiegany, zapatrzony, nie mam czasu. Jak ulęgałka na polnej miedzy huraganem swoich spraw smagany, w nich się zatapiam, nimi jestem opętany. Czasem myślami tego samotnego drzewa sam stawiam opór i równie samotnie znoszę żywioły. Od wyżu do niżu, od słońca do burzy, od mrozu do suszy, coraz starszy jestem i coraz bardziej kruchy. Ach jeszcze konar ocalić, oprzeć się wiatrowi resztkami giętkości, witkości gałęzi. Myśl tylko jedna w tej chwili może przyświecać; ratować owoce, w nich są nasiona, jeszcze nie teraz, jeszcze nie spocznę, jeszcze wykrzeszę dziesięcioleci kilka (!) nim niczym pierś żeglarza trawami porosnę.

Ja ostrowczanin, czasem chcę się z przeszłością rozprawić, wygarnąć wszystkim, za to co nie wyszło. Spuszczę wówczas głowę i powiem – nie wziąłem w tym udziału. ... nic wtedy z siebie nie dałem, frustracje na forum nr1 wywalę. Cały czas mam w głowie pierwszy dzień w przedszkolu, więc jaki półmetek, jaki kryzys wieku średniego? Wciąż krótkie gacie zakładam i wciąż żyję nadziejami, wciąż wierzę w myśli wyśnione i choć narzekam – swoim spojrzeniem jeszcze kogoś zarażę.

Zanim jeszcze coś o sobie napiszę z Wami i przybyłymi na finał akcji się rozprawię! Narzekacie, ględzicie, marudzicie, chodzicie ze spuszczoną głową, nic u Was nie słychać albo jest wszystko po staremu. Nic się nie dzieje, dupy nie ruszycie. Ciągle w kółko słyszę: Ostrowiec to wiocha, kultura umiera, ludzie się tu w nic nie angażują. Odpowiadasz mi często: nie nic tu nie zrobię, nie warto, żeby ktoś sobie moje zasługi przypisał? Po co się poświęcać temu grajdołowi, lepiej wyjechać, gdzie indziej jest życie. Tu wszystko mi się nie podoba! Więc po spotkaniu z Tobą wskoczyłem w autobus i na tym zapyziałym dworcu w Opatowie wysiadłem, gdzie jak mówią „władze od lat z żydkami dogadać się nie mogą”. Znowu ludzie nie mają pracy, znowu młodzież wyjechała, znowu nic się niby nie dzieje ale nagle dumą po pysku dostaję. Mały Opatów, a jednak każdy jest mieszczuchem, radość pochodzenia, dziedzictwo pokoleń. Jest rdzenna krawcowa i rdzenny mechanik, jest rdzenny lokalny polityk i rdzenny mieszkaniec. Doszedłem do rynku i rdzennemu żulowi rękę podaję, i każdy mi tu powie gdzie są najlepsze pączki, i każdy dumny jest z tego, że one tutaj są i każdy jest wielkim opatowianinem.

Ostrowczaninie! Czemu więc tak narzekasz? Czemu obgadujesz? Nie jesteś dumny z fotografa, który tyle lat tu dla Ciebie pracuje? Nie jesteś dumny z targowiska? Nie jesteś dumny ze sklepu AGD, budki z goframi, punktu dorabiania kluczy, który przez dziesięciolecia, mimo Twego narzekania tak trwa? Nie jesteś dumny z tysiąca jeden drobiazgów budujących ten mały świat? Nie chcę być Tobą, nie chcę być ostrowczaninem! Bo inaczej wyjdę na klatkę schodową i papierkiem pierdolnę, bo będę wiedział, że to już nie moje. Torebkę z chipsów na trawie moje dzieci zostawią i pójdę wówczas na zebranie rady osiedla i im to wypomnę! Bo nic oni jak i w urzędzie nie robią! I nauczycielkę opieprzę bo nie mam szacunku do pedagoga, który mi dziecka nie umie wychować! Obudź się wreszcie mieście ty moje! Ja też tu kiedyś przyjechałem jak tysiące robotników. Wyjrzyj uśmiechnięta mordo ze starej kamienicy i krzyknij dzień dobry do Józki, która na wiszące na trzepaku dzieci wciąż krzyczy. Może dostanie „pałera” i schody zamiecie. A może nic nie zauważysz, a może to przyniesie pozytywny efekt motyla i nagle kwiaty wyrosną i staniesz się Ty i stanę się ja roztańczoną łąką. I nagle miasto czerwone od krwi robotników, płynącej w spracowanych żyłach rąk w podwiniętych flaneli rękawów koszuli kulturalną ostoja się stanie, a obok tego niczym na wiejskiej zabawie zespół disco polo pozwoli Ci się wyszumieć. I nagle Rysiek papierek podniesie, a Zygmunt porozmawia z dziećmi o obsikiwanym i wysprayowanym sklepie. I nagle Twoja żona gwiazdą się stanie. I wreszcie wyciągniecie fotografie i na wersalce je rozrzucicie. Sztuczne ognie wystrzelą, usłyszę fanfary, nie tylko myślą ale wzniosłym krokiem to miasto przemierzę i spojrzę Ci w oczy bo Ty łba już nie spuścisz. Mnie też jest kolego ciężko ale dzieci tym nie zarażę. Zanim ta modlitwa, ta mantra się wypełni, zapytam bezczelnie, kto z okazji finału tej akcji choć jedno zdjęcie w necie zamieścił?

Teraz wracamy do mnie. Też przyjaciółko jestem słaby, też zawalam wiele spraw ale jednak się podnoszę. Tak jak Ty miotam się z ostatnim groszem lub myślą między mą samolubnością a wzniosłymi potrzebami lub zwykłym rodzinnym garem, i choćbym nie wiem jak chciał Cię skłamać to tak jak każdy – żyję na krawędzi dobra i zła. Tymi akapitami sąsiedzie Cię budzę, może będzie Ci łatwiej jak się dowiesz, że w naszych różnych postawach te same rozterki przeżywamy. Ja też przechodniu wstaję przed południem w niedzielę i mam wrażenie, że jutro już było przedwczoraj, bo ono

umyka

przemija

nie wiemy co

lenistwo

strach

tracimy

mogło być

jest jak jest

nie dla mojego życia

bóg mnie stworzył

za grzechy przodków

za błędy moje

za zbrodnie potomków

cierpię

tłumaczę sobie różnie

za prawość przodków

dla mojej czystości

za chwalebność potomków

smuci mnie to szczęście

nie chcę być bohaterem

nie chcę być altruistą

nie chcę dawać innym!

chcę dawać jednej!

za czyny nie zrobione

za marzenia niespełnione

za poddaństwo ojcom

za strach przed krzywdzeniem

stawić czoło ojcu

stawić czoło bogu

żyć nie dla potomków

żyć dla siebie

żyć dla wszystkich pokoleń

czuć wiatr we włosach

latać

tańczyć na łące

Cóż mogę jeszcze o sobie powiedzieć? Przecież obnażyłem się już w tamtym roku. Chcę żebyśmy byli dumni, radośni mimo życia znoju. Budujmy naszą przyszłość, na ile nas stać i jak nam starcza sił. Nie prześpijmy życia. I na koniec każdy z nas niech krzyknie: TO DLA SWYCH DZIECI ŻYJĘ! One są mym odbiciem, stąd te zdjęcia zamieszczam, one są moim autoportretem, moją nadzieją, przyszłością, życiem...