ja ostrowczanin

Tekst i zdjęcie przygotowane z okazji finału akcji "Ja ostrowczanin" w 2011 roku zorganizowanej przez stowarzyszenie Krzywa Kultury.

Nie jestem ostrowczaninem z krwi i kości. Zamieszkałem tu po ukończeniu osiemnastu lat, a i tak uciekałem często na wieś. Mam jednak z tym miejscem wspaniałe wspomnienia. Poznałem wartościowych ludzi, „rdzenny element”, spędziłem setki godzin na rynku dywagując o przyszłości, o tym jak żyć lepiej. Tu i w parku, do którego czasem strach było chodzić rodziły się i wpadały w błoto nasze młodzieńcze ideały. Ten swoisty przekrój tubylców rozjechał się po świecie szukać chleba powszedniego. Ja zostałem, zostałem bo bardzo chciałem być młodym ojcem. Dobrze, że takie decyzje podejmuje się w niepełnej świadomości. Dzięki temu jednak jestem, trwam. Tu przeżywam swoje małe wzloty i bolesne upadki i z klawiatury kontaktuję się z tym zapomnianym dzikim kwiatem niegdysiejszej młodzieży.

            Ostrowiec to ludzie, a oni ciągle byli koło mnie mimo tego, że mieszkałem 10 km stąd. To oni przyjeżdżali do mnie, bo to w Ćmielowie i okolicznych wsiach kwitł rock’n’roll. To my zasilaliśmy koncerty w ODS „Malwa”. Nasze życie na wsiach w wielu sferach  wiązało się z tym ośrodkiem miejskim. I co ważne, dokładnie pamiętam nas z czasów kiedy tu zamieszkałem. Choć głód wygonił wielu z nas byliśmy dumni z tego MIASTA!

            Spoglądam wstecz i wspominam przyjaciół. Mieszkają tysiące kilometrów stąd. Wszystkie mieszczuchy i mieszkańcy okolicznych wioch, żyliśmy tu, bądź to miejsce na nas oddziaływało. Wspomnijcie, to był nasz Ostrowiec! Ja ciągle o Was myślę, nie zapomnę nigdy, bo gdyby nie wasze słowa i czyny, nie doszłoby nigdy do interakcji dzięki której jestem tym kim jestem. Jestem sobą. Pamiętam Was, pamiętam też tych, którzy w tak młodym wieku odeszli. Od dwudziestu lat piszę do szuflady. Piszę „niewiersze”, „nieopowiadania”, „niefraszki” i „niebajki”. Dla Was koledzy pokonuję wstyd i wyciągam na światło dzienne pożółkłe szpargały.

Litania

Mamy drugi dzień Świąt Bożego Narodzenia

Właśnie wyszedł niepijący szwagier

Panie Boże napijmy się

Jak zwykle Ty polewasz

No to za Janusza

Który się utopił

No to za Dżenego

Który świetnie rysował a skończył żywota na torach

No to za Humla

Który się powiesił

No to za Gela

Który się powiesił

No to za Cypisa

Który zginął z mordercą na motocyklu

Napijmy się za Siekierę

Który się powiesił

Napijmy się za Siłę

Który siedzi za zamordowanie teściowej

Wypijmy za Ringa

Który się powiesił

Wypijmy za Cacka

Który jechał na motocyklu

Wypijmy za kierowcę

Który w tę upojną noc wyjechał samochodem

Wypijmy za Genego

Którego przygnietli płytą nagrobną

Zdrowie Woza

Któremu stanęło serce w słonecznej Italii

Wypijmy za Piotra i wspomnienia o latach osiemdziesiątych

Panie Boże

Już nie polewaj

Jestem zbyt upity

Położę się spać

            Brutalne jest to życie. Napiszę jednak o tym czym było dla mnie to miasto zanim tu zamieszkałem. Było moją ukochaną wsią pachnącą szeleszczącym zbożem i ścieżką wśród zieleni, którą musiałem przebyć w drodze na przystanek. Było przede wszystkim górą, na którą wychodziłem i Ostrowcu w Ciebie się wpatrywałem. Z tej góry byłeś dla mnie hutą, dymiącymi kominami na granicy widnokręgu, byłeś wielki, budziłeś zachwyt ale byłeś dla mnie nade wszystko tym co stało na drodze mojego wzroku. Zanim więc dobiegł on do Ciebie byłeś dla mnie kocimi łbami, wspomnianym zbożem, starosłowiańskim kurhanem, czy grobowcem Szwedów, wysokimi drzewami, Grójcem, łąką, lasem i dopiero ogromnym, mieszającym się z chmurami dymem. Byłeś dla mnie wiosną, latem, jesienią i zimą. Byłeś wyjazdami z rodzicami, nie pamiętam po co? Jakże ja na nie czekałem. Czekałem, bo jak już minęliśmy ten obleśny szkielet przyszłej „Gromady” to na al. 1 Maja, obok księgarni czasem stał stary wyścigowy samochód. Konfabulacje zastępują wspomnienia. Może to było nawet Auto Union Type C lub D. Nieważne, to był piękny samochód, a później to już tylko pizza w „Hawanie”. Więc byłeś Ostrowcu ciągle przy mnie, ciągle obok, najważniejsze jednak, że byłeś dla mnie tą wsią na której mieszkałem. Choć czasem przyjeżdżał do nas jakiś „kierowca z Ostrowca”, np. stryjek Karola, to moje dziecięce oczy rejestrowały inne obrazki niż „rówieśniczych gnojków” w Tobie żyjących.

            Cóż, mimo tego wszystkiego co tu wypisuję jestem ostrowczaninem. Nadszedł więc czas żeby w końcu się przedstawić, zaprezentować… Och, jeszcze większy opór muszę pokonać i znów sięgam ręka do wspominanej szuflady. Więc jaki jestem ja, jako jakiś tam przykładowy ostrowczanin? Jestem tym dzieckiem wsi i wszystkim co pamiętam, jestem ze swoimi zawiedzionymi marzeniami i wciąż nowymi pomysłami. Niektórzy mnie znają, ja znam niektórych, czasem ktoś coś o mnie usłyszy ale to przecież  nie o to chodzi. Chodzi o to, że tu mieszkam, tu chcę mieszkać i tu próbuję realizować swoje pomysły. Reszta to przypadek. Żebyście więc mogli zrozumieć jaki ja jestem, jako jeden z wielu tu zamieszkujących pokonuję opór rzutem na taśmę i już.

Nad strugą

Stryj Janek do mnie z serca mówi

Rozmawiał wczoraj z Bogiem

Jak brat z bratem

Bez kast

Pod domem na schodach siedzimy

Pod bzem w upalne niebo wpatrzeni

Za idee utracone

Dziecięcymi oczami machorkę zawijam w bibułę

W przyszłość patrzę

Dawny ład wspominam

Kładę się spać z nadzieją

Że czas w obie strony przebędę

Zbudzę się jutro

I zbudzę się wczoraj

Tak dzień za dniem

Noce i dnie

Pradzieje z tym co nieznane zrównam

Dziedzictwo prostego bogobojnego ludu

Z ekscesem praw młodości pogodzę

To my z pióropuszem myśli na głowie

To wy z księżycowym krokiem

I wy z gaciami w kolana obwisłymi

Przyszłość potomków zbudujemy

Dziadów nadzieje w grobie przewrócę

Położę na wznak ich szumne idee

Odrodzą się w buncie pokoleń

Głosy przeszłości te same

Nuda

Nic nowego

Krzyk młodzieńca

Takie samo wzruszenie

W pijackim amoku za szable chwycimy

Z kosami na Moskwę pójdziemy

Wnuki nasze bohaterskie czyny wspomną

Na imieninach

O północy

Pod stołem za to toast wzniosą

Oby nie ostał im się jeno sznur