Jak sługa obdarowany wolnością...

... w narastającym hołdzie składanym Twojej osobie, oddając pokłon Twojemu ciału. Jest ono jedną z niewielu możliwości uchwycenia i poczucia fizycznie ogarniającej mnie miłości, kierowanej bezinteresownie ku Tobie. Chęcią nie wyżycia się samą w sobie, lecz daniu ulgi i dopełnienia uczucia niepozwalającego mi funkcjonować. Zachwiało ono wszelkimi procesami zachodzącymi w moim życiu, dziwię się tylko, że jeszcze potrafię oddychać, jeść, trawić, pocić.., może dlatego, że czynię to dla Ciebie? Chyba nie jest to ulgą samą w sobie, bo najważniejsza jest chęć dania Tobie szczęścia i przyjemności. Co rusz zatapiam się w myślach, jak uwielbiam zatapiać się w Twoim ciele, które wciąż za mało jest cielesne, lecz otacza mnie zewsząd swym obłokiem, pada na mnie i trąca gorącym wyładowaniem by schłodzić miłość wielką, aż męczącą. Wreszcie obłok otacza i wypełnia nieskończoną przestrzeń wonią przyniesioną z górnych warstw stratosfery i dolnych mezosfery tym czego wciąż brakuje, tym czego ciągle mało, a jeżeli jest to okazuje się, że jest mordercze.

         Przy Tobie i z dala wciąż dotykam drżącą dłonią Twego smukłego ciała, które dla mnie jest kobiece nade wszystko – nade wszystkie. Mocnym uściskiem przytulam je do siebie z nadzieją, że tym razem uda mi się w nie wtopić i zostać jednocześnie na zawsze. Niestety. To tylko chwila. Moja ręka dotyka wśród delikatnych pocałunków miłości, poprzerastanych na wskroś korzeniami szacunku, równie delikatnych sutków uciekającej wciąż cielesności. Zadaję więc sobie pytanie: czy nie kocham cię zbyt mocno, co nigdy mi nie pozwala nacieszyć się wystarczająco. Więc ogarnięty Twą, na szczęście wzmagającą się wonią, pragnę poznać, z należną Ci się wciąż czcią delikatności, każdy zakamarek Twego Jedynego ciała. Wraz z coraz dalszą żeglugą po jego przestworzach – ciągle ich za mało! Nie wiem gdzie Cię dotknąć, bo każdy skrawek przeszywa mnie szczęściem innym. Wtapiając się w Ciebie ogarnia mnie śmiech powodowany radością czucia Cię i ekstazą, że to mnie wybrałaś, nie innego.

         Pragnę Cię spocić i obwąchiwać godzinami. Co innym mogłoby się wydawać dziwnym dla mnie jest ukojeniem bo to Ty Ty...!!! moje pocałunki wędrują w dół by zaspokoić się Twym ciałem zwieszonym na moim przedramieniu. Muśnięcie szyi językiem niczym sen przeradza się w doznanie węchowe oraz drżący i do granic możliwości powolny dotyk warg, okolic a wreszcie samego sutka. Dziękuję Ci, że jesteś moja. Następnie tym samym obdarowuje mnie cały Twój tułów. Twe usta wilgotne i rozchylone, a ja się pocałunkami wtapiam w Twe plecy mając wrażenie, że na chwile dotknąłem nerek. Po Twej talii przychodzi czas na biodra i uda, dłonie zaś wędrują do stóp Twoich, niczym poddany rzucający się do tychże swego Pana. Delikatnie rozsuwam Twoje nogi by zrozumieć, że i Ty jesteś mi wdzięczna. Nie musisz się bać, bo wiesz, że będę delikatny jak zawsze. Pragnę tylko by nie trafiła się choć chwila podczas, której mogłabyś nie czuć mej miłości, chcę by moje pieszczoty były wypowiedzianym słowem kocham. Nie..., jeszcze nie czas, historia powtórzy się wielokrotnie w możliwych kombinacjach, aby każde muśnięcie przynosiło coraz intensywniejszy szept rozkoszy. Wreszcie! Doznania węchowe przenikają mnie podczas wędrówki po Twoim łonie. Włoski delikatnie pieszczą mą twarz, a usta musnęły rozchylających się w podnieceniu warg, by bez reszty zabrać nas stąd, a może to było tylko marzenie. Nie wiem kim jestem, jak do tego doszło, czy jestem człowiekiem, czy tylko świadomością. Niewyobrażalna, niepojęta jest łaska bycia Twoim, a może już nie ma takiego rozgraniczenia, może już wcale nie jesteśmy dwojgiem, już sam nie wiem, może jesteśmy wspomnianą świadomością jedną. W przebłyskach jestestwa zauważam, że nadal całuje Twe nabierające wilgoci wargi, żeby spajać z Ciebie miłości sok. Na fali przenikającej mnie woni z niewyobrażalną delikatnością język pod skórkę wsuwam, by łechtaczki dotknąć, a później ją ssać.

Tak naprawdę nie wiem co się z naszymi ciałami potem dzieje, bo już nie pamiętam czy jest w ogóle coś takiego jak one, czy to był wymysł taki? Sam też nie wiem czy jesteśmy jedno, bo gdyby tak było kochałbym siebie. Zresztą po co się nad tym zastanawiać, będąc tylko galaktyką wędrującą we wszechświecie. Czas się zatrzymał i jako ciała astralne wieczność spędzamy, przemierzając wciąż nienasycające zakamarki kosmosu, szkoda, że tę wieczność zapomnimy by się chwilą stała po powrocie do ciała. Chociaż sam juz nie wiem, chyba to ciało jest wymysłem, w które za karę są wtrącane ścierające się z kolei ciała niebieskie.

Ekstatyczne doznania, sprowadzające deszcz rozświetlonych meteorytów, nagle przenikają mnie kolejną niepewnością: może nie gwiazdami, może nie planetami, może my przestrzenią jesteśmy.

W swym wirującym kolorze ku czarnej dziurze galaktyki pędzącej wiem ja, wiem Ty; Bóg ze szczęścia nas stworzył. Tym razem nie wracamy...